Ayşe Kekik imzalı elbise, bir modadan öte insanlık mesajıydı…
Fashion Week Atlas Organizasyonu’nda kırmızı bir elbiseyle podyumda çıkan Buse Ilgaz , o gece sadece bir defilede yürüyordu;
O, tasarımcı Ayşe Kekik’in elinde bulunan bir duayı milyonların vicdanına taşıdı.
Ayşe Kekik imzalı bu elbise, bir modanın değil, bir vicdanın hikayesiydi.
Göğüs kısmındaki Filistin bayrakları motifleriyle birlikte kalp detayı , gecenin en anlamlı sembolüydü.
O kalp, bir modacının hayalinden değil; Acıyla yoğrulmuş bir insanlığın yüreğinden doğmuştu.
Kırmızı kanı, siyahı acıyı, yeşili umudu, beyazı masumiyeti anlatıyordu.
Işıkların altında bir model değil, kalbiyle yürüyen bir kadın vardı podyumda.
O gün Buse Ilgaz, sadece güzelliği değil, insanlığın utancını da sahneye taşıdı.
Defile sonrasında sessizliğini bozan Ilgaz, kelimelerini titreyen bir sesle seçti:
“O podyumda Filistinli çocuklar ve anneler gözümün önünden hiç gitmedi.
Her kalıcı bir annenin çığlığı, bir çocuğun suskun bakışı vardı.
Bu elbise, onların sesi olsun istiyordu.
Çünkü moda sadece güzelliği değil, insanlığın utancını da taşımayı bilmeli.”
Bu cümleleri duyan kalabalık sessizleşti.
Sanki herkesin kalbi aynı anda aynı acıya dokundu.
O an alkışlar, yalnızca zarafete değil, duyarlılığa geldi.
Ayşe Kekik’in ellerinden çıkan o elbise, iki günde tamamlandı.
Kumaşı, renginin karşılığını tam olarak yansıtması için ay ışığı sateninden seçti.
Kekik, süreci şöyle anlattı:
“Her dikişinde bir çığlık gülüşü, her kıtasında savaş gölgesini düşünüyordu.
Kırmızı, sadece kumaşın değil, insanların utancının rengiydi.
Bu bir elbise değil, bir dua…
Her katı, sessizliğin içinde yankılanan bir barış çığlığı.
Kalbimdeki hüznüle, umudum tüllerle ördüm;
her ilmekte yıkılmış bir ipek kalıntılardan doğan tasarımsal direnişi ortaya çıktı.”
Ayşe Kekik’in ruhundan çıkan bu dua, Buse Ilgaz’ın yüreğinde yankı bulmuştu.
Bir moda haftasında, evrensel yüreğin sustuğu bir anda o, tek başına bir vicdanın sesi vardı.
O gece, kırmızının ateşinde, siyahın gölgesinde, yeşilin dostunda…
Bir kadının insanlarında insanlığın yansımaları vardı.
Bu yürüyüş, bir farkındalığın adıydı.
Çünkü bazen bir elbise;
bir sözden, bir manşetten, bir bildiriden çok daha fazlası anlatılır.
Ve o gece, podyumda bir kadın vardı;
sessizlikdi…
Ama dünyanın vicdanına dokunuyordu.